روز جهانی زن در حالی فرا می رسد که فعالان زن از افغانستان و ایران برای برسمیت شناختن شرایط اپارتید جنسی در دو کشور تلاش میکنند.
در درون و بیرون ایران و افغانستان زنان فعالانه برای برسمیت شناختن اپارتید جنسیتی در دو کشور تلاش میکنند. اگر در کشوری همانند افریقای جنوابی سالها اپارتید نزادی برقرار بود و با تلاش رهبرانی چون نلسون مندلا و دیگر فعالان با هزینه های سنگین از میان رفت، آیا نباید امیدوار باشیم و تلاش کنیم تا اپارتید جنسی در دو کشور افغانستان و ایران برسمیت شناخته شده و در نهایت از میان برود؟ دو کشور همسایه و هم زبان با فرهنگی در هم تنیده و غتی از ادب و شعر و فرهیختگانی که نامشان در تمامی طول تاریخ بیادگار مانده است. دریغا که در دهه های اخرین قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم گرفتار حکومت هایی شدند که هر دو کشور را بسوی تاریکی های مذهبی و قومی و فرهنگی کشاند. حکومت اسلامی در ایران با همیاری مردم ایران و حکومت طالباتی در افغانستان بزور کشتار و اسلحه اکنون بر این دوکشور حکم وایی میکنند و قربانیان اولیه و ثانویه انها نیز زنان بوده اند مه باید از حضور فعال در جامعه محروم شوند. گرچه این خولست حاکمان اسلامی در ایران هرگز جامه عمل نپوشاند و مقاومت سر سختانه زنان ایران همه تلاش های انها را نقش بر آب ساخت، اما در افغانستان خشونت بی رویه آنچنان بوده است که زنان از همه صحنه های اجتماعی حتی رفتن به دبیرستان و دانشگاه و کار و تفریح محروم شده و راه بر آنها بسته شده است. سیاست های طالبانی اما در افغانستان همانند ایران با شکست روبرو خواهد شد. زنان افغان با یاری همه زنان جهان به ویژه خواهران خود در کشورهای مجاور و فعالان بین المللی دیر یا زود از چنگال حکومت طالبان رهایی خواهند یافت. به امید ان روز.
